حسین پناهی

... راه تو از میمه، از میان دل من می‌گذرد... 
و تو بگو راز این همه اشتیاق برای خاکستر شدن در چیست؟ 
در بی‌روزگاری سکوتِ ناچارِ پروانه و نور، بین نگاه من و مناظر، 
بین این همه پا چرخاندن و افق‌های گونه‌گون، 
بین این همه راه و بیراهه، رنگ و بی‌رنگی، یقین حضور توست! 
که گرم و گس و ملس می‌کند احساسم را! عمق وجودم را؟ 
باهم، درهم، من، تو، ما، سلام، سال، سکندری، سیگار، سکوت، 
مغشوش می‌شود ذهن خسته و مغشوشم، بر این همه راز! 
آیا ما اعدادی هستیم که در یک معادلۀ غلط، 
باید زمان سهم خود را ضرب و تقسیم شویم؟
 
#حسین_پناهی 
#نامه‌هایی_به_آنا